Deze week lazen mensen hoe producent GSK al in 2001 kon weten dat een middel tegen depressies, dat bij kinderen en adolescenten gebruikt werd, helemaal niet werkzaam bij hen is en bovendien zelfmoordgedachten als bijwerkingen geeft. Je kon het niet missen. Collectief waren we verbijsterd. Hoe is zoiets mogelijk?
Vanaf het verschijnen deze week in het medisch wetenschappelijke tijdschrift BMJ van het onderzoek, waarin oude gegevens die de maker van Seroxat (soortnaam paroxetine) eindelijk openbaar had gemaakt opnieuw geanalyseerd werden, waaruit blijkt dat de uitkomsten precies andersom zijn dan wat de onderzoekers van dit beruchte onderzoek 329 in 2001 beweerden gaat het niet meer uit mijn hoofd. Natuurlijk wijzen we naar GSK, de producent van dit antidepressiemiddel, maar ik denk dat we met net zo veel verontwaardiging moeten wijzen naar de medische wetenschap waarin dit ondanks signalen dat het niet kon kloppen nooit gecorrigeerd werd en naar alle artsen die het gewoon aan kinderen voor bleven schrijven.
Omdat ik vanaf 1976 over geneesmiddelen schrijf en om de twee jaar een nieuwe versie van mijn boek Medicijnen maakte, belden allerlei journalisten me op en legde ik hen nog eens uit dat al sinds 2005 in de bijsluiter staat dat het niet geschikt is voor jongeren. Ik vertelde erover op de radio, viel mijn twittervolgers voortdurend lastig met informatie over onderzoek 329 en las nog eens terug in mijn oude medicijnboeken wat ik er daadwerkelijk over geschreven had.
Lees verder op Joop.nl
- Login om te reageren